ASALETLİ BOŞNAK DEDEM

İnsanın iki dedesi olur. Benimkiler savaşta şehit düştü. Bundan dolayıdır ki dede torun duygularını hiç yaşamadım, anlamam da pek bu duygulardan.

Kütahya’dan evlenince, daha doğrusu Kütahyalı olunca bir dedem daha oldu.
Dedemin büyükleri bundan yaklaşık 130 – 140 sene önce Bosna’dan Kütahya’ya göç etmiş. Dedem Çengiç ailesinden. Çengiç’ler de Bosna’da milli kahramanlar yetiştiren aile. İsmail Ağa Çengiç’i duymuşsunuzdur. İsmail Ağa Boşnakların tarihinde milli kahraman, Sırplarinkinde kabus.

Cengic’ler dünyanın dört bir yanına dağıldı : Bazılar Bosna’da, bazılar Bursa’da, bazılar da Kütahya’da.
Kütahya’ya geldiklerinde yaptıkları ev sapasağlam hala ayakta. Evin her köşesi eski Bosna kokuyor. İçinde bir gurbetlik, bir zorluk mücadelesi. Bir medeniyet ve bu medeniyetin kıyamet gününe kadar ölümsüzlük işareti.

Milli kahraman oldukları vatanı bırakıp gelmek kolay mıydı? Değildi muhakkak. Ama vatanı kendilerini kabus olarak görenlerin kontrolüne geçiyordu. ‘Gâh olur gurbet vatan, gâhi vatan gurbetlenir’ boşuna mı haykırıyor Hami-i Amidi.
Dedem Boşnakçayı çok iyi bilir ve konuşur. Kimseye kötülük ve zulüm yapmamış her Boşnak gibi dedemin başı dik. Onun bu asaleti bana rahmetli Aliya’nın şiirini hatırlattı:

Dik dur!
Yıldızların altında nasıl başı eğik durursun
Hangi yoldan gidersen git
Sonunda ölüm bekliyor
Ve her şey felaketle sonuçlanıyor
Sen de öleceksin
Bu dünya da ölecek
Bu yüzden dik dur.

Dedem 84 yaşında. Geçen hamama götürdük, baktık 70’liklere kese yapıyor. Din konusunda da Boşnakların adeti üzerine titiz: her şeyde taviz olur, dinde asla.

Türkiye’de Boşnak, Arnavut, Türk, Kürt gibi birçok millet yaşıyor, diyor dedem, ama önemli olan ne biliyor musun? dedi: herkesin kimliğinde DİNİ İSLAM yazıyor.